Pijalnia w Parku Zdrojowym w Długopolu-Zdroju

Jak wygląda i działa pijalnia dzisiaj?

• mieści się w południowym skrzydle Domu Zdrojowego.

• serwuje bezpłatnie szczawy wodorowęglanowe „Renata”, „Kazimierz”, „Emilia” – bogate w Ca, Mg, Fe i silnie nasycone CO₂; 

• mieści się w niej Centrum Obsługi Kuracjusza

  Porada: poruszanie się po prezentacji ułatwia informacja wyświetlająca sie po inicjacji (po zamknięciu można ją przywrócić).

  Jak zawsze- sporym ułatwieniem jest przycisk wyświetlania pełnego ekranu  ⛶  znajdujący się w prawym górnym rogu poniższej prezentacji.  Obiekty 3D dostępne dla niektórych miejsc mogą potrzebować chwili na załadowanie się po ich kliknięciu. 

  Dlaczego warto znać jej historię?

  Pijalnia w Długopolu-Zdroju to mały podręcznik spa-architektury: od prostych drewnianych altan i „modnej” neogotyki po XIX-wieczne hale spacerowe i współczesne rekonstrukcje po klęskach żywiołowych. Dzięki niej można dosłownie posmakować 250 lat uzdrowiskowej tradycji Ziemi Kłodzkiej.

  Okres	Kluczowe wydarzenia
  XVI–XVIII w.	W trakcie eksploatacji kopalni ałunu Gab Gottes (1560-70 r.) górnicy natrafiają na kwaśne, „bąbelkujące” źródła. W 1762 r. w prymitywnym ujęciu pojawia się pierwsze drewniane koryto, a z drewnianej kadzi w pobliskim domu zaczyna się kąpielowa „moda” na wodę.
  1798–1838	Odkryto źródło „Emilia” i poddano wodę pierwszej analizie chemicznej (dr Ohm). Powstał 16-pokojowy dom dla gości (1817 r.) i pierwsza drewniana altana-pijalnia nad ujęciem (1819 r.).
  1840–1860	Drewnianą altanę zastępuje sześcioboczna, neogotycka pijalnia nad Emilią (1840 r.). Obok dr Julius Hancke stawia w 1846 r. otwartą halę spacerową / Dom Zdrojowy z cukiernią i pijalnią – dziś uznawaną za wizytówkę uzdrowiska.
  2. poł. XIX w.	Rozkwit uzdrowiska: park zdrojowy, kolumnady, łazienki; nowe źródła „Renata” i „Kazimierz” zwiększają „menu” pijalni.
  1909-1912	Dom Zdrojowy otrzymuje dzisiejszą szklaną fasadę i funkcje: północ – kawiarnia „Zdrojowa”, południe – wewnętrzna pijalnia (dostępna do dziś).
  1945–1970	Po wojnie obiekt zabudowano oknami, część wnętrz przeznaczono na świetlicę i czytelnię. Stara neogotycka pijalnia nad Emilią została rozebrana w 1964 r.; w jej miejscu powstał betonowy taras.
  Powódź 1997 & rekonstrukcja 2009	Katastrofalna woda sięga 1,5 m; drewnianą konstrukcję trzeba rozebrać. W 2009 r. oddano nowy pawilon wiernie nawiązujący do pierwowzoru z XIX w., ponownie mieszczący kawiarnię, centrum obsługi kuracjuszy i pijalnię.
  2024–2025	Wrześniowa powódź zalewa park; pijalnia przechodzi ekspresowy remont i otwiera się ponownie 9 VI 2025 r. razem z odnowionym centrum kuracjusza.